اورمو اؤلکه سی/ شهر اورمیه، در شمال غربی ایران، یکی از جماعت‌نشین‌های اولیه مسیحیان در ایران بود. مسیحیان آن دوره خود را از تبار نژادی آشور، امپراتوران قرن ششم قبل از میلاد و از تبار مذهبی نسطوریوس از رهبران مسیحی قرن چهارم و پنجم میلادی می‌دانستند که یکی از مصلحان آیین مسیحیت در قرن چهارم بود.

 یکی از مجاهدان و مردان نامی اورمیه که با سلطه بیگانه در این شهر کشته شد  مشهدی اسماعیل بود ، وی یکی از سران مجاهدین مشروطه در اورمیه بود و در دوره حملات اکراد و عثمانی به این شهر در ایجاد امنیت  نقش بسزایی داشت.

اقدامات او در ایجاد امنیت شهر اورمیه باعث شد تا بسان سایر مجاهدین برجسته مورد خشم حکومت مرکزی قرار گیرد ، وقتی حکومت مرکزی بر اوضاع مسلط شد بساط مشروطه خواهی در آذربایجان ، با حضور نیروهای روسی  برچیده شد و حکومت مرکزی درصدد انتقام از برجستگان برآمد و از اجلال الملک خواستند تا مشروطه خواهان را دستگیر نماید ، او در خفا پیامی به مشروطه خواهان فرستاد از آنان خواست تا از شهر خارج شوند ، چرا که چاره ای جز اطاعت از دستور روس ها نداشت.

رویه جلال الدین الملک چنین بود که میکوشید با همه نیروها کنار آمده با آنان همکاری نماید.

برخی از آزادی خواهان پس از دریافت پیام به کنسولگری عثمانی در اورمیه پناهنده شدند. علاوه بر آن ،  کنسولگری عثمانی تعدادی ار نظامیان خو را به منازل مشروطه خواهان میفرستاد تا آنان را به کنسولگری آورده از دست نیروهای روس نجات دهد . علی رغم این قضیه ، برخی از مشروطه خواهان یا به غفلت یا به دلیل مخالفت با عثمانی یا به دلیل امیدواری به روسیه ، از فرار و یا پناهندگی به کنسولگری عثمانی سر باز  زدند.